Bo w tym cały jest ambaras...

To jest takie.... dziwne.

Kiedy wydaje Ci się, że danej emocji już nie poczujesz, czujesz się pewnie z jej brakiem. A ona przychodzi i (parafrazując klasyka) przerywa Twoją spokojną egzystencję, jak zwykło to robić tsunami z marzeniami japońskich dzieci.

To dziwne...
Czuję się jakbym znów była w gimnazjum.

Wiecie... pytasz się kogoś, czy ma ochotę gdzieś pójść. Ta osoba mówi, że nie. Bo zajęta, bo nie lubi tego, bo musi się uczyć, bo wcześniej zaplanowała coś innego, bo nie.

A potem widzisz tę osobę na zdjęciach z tego wydarzenia. Lub jakiegoś innego, na którym właśnie "się uczy".

Człowiek czuje się wtedy jak Stefcia Rudecka.

Trędowata.

I nie wiem czy to ta niespodziewaność (jest takie słowo w ogóle?), czy bardziej wspomnienia, ale jakoś... pokorniej niż w gimnazjum to uczucie znoszę.

Wtedy bez mała po ścianach chodziłam. 

Dziś jestem z tym niemal pogodzona.

Dobrej nocy.